Inspiring covid-weddings around the world- Part 2/ Spanje: Paula en Damian

Contents

“Niet alleen de gasten en wijzelf, ook de hemel huilde tranen van geluk.”

“Niet alleen de gasten en wijzelf, ook de hemel huilde tranen van geluk.”

Ook in moeilijke tijden kunnen bruiloften mooi zijn. Toen ik de foto’s van de bruiloft van Paula en Damian ontving, viel me op hoeveel authentieke en pure emoties van het scherm spatten. In deze verhalenreeks Covid-weddings around the world nemen we je mee op reis naar landen ver weg en dichtbij en ontdekken we hoe koppels wereldwijd coronaproof trouwen. Ik laat jullie graag meegenieten van dit huwelijk dat op 18 september 2020 in de buurt van Alicante plaatsvond.

The Blonde Wedding Reporter: Hallo Paula, hoe hebben jij en Damian elkaar ontmoet?

Paula: Ik zag Damian voor het eerst op een Instagramfoto, ongeveer een half jaar voordat we elkaar live ontmoetten. Ik herinner me dat moment nog heel goed: ik hing thuis op de bank, ik stond net op eigen benen en ik was klaar om de wereld te veroveren. Ik weet nog dat ik dacht: wie is deze knappe gast in rode zwembroek? 😊 Tegen een vriendin zei ik: ok, ik ga verliefd worden op die gast! Nadat ik even bekomen was van mijn cyber crush heb ik mijn vriendin helemaal over Damian uitgevraagd. Zij en Damian waren kennissen en hadden nogal wat gemeenschappelijke vrienden. En ja, nadien heb ik de foto nog een paar keer stiekem geraadpleegd.😊 Sterker nog, ik bekijk hem op de dag van vandaag nog steeds regelmatig.

De eerste keer dat ik Damian persoonlijk leerde kennen was in Javea, toevallig of niet de plek waar we ook getrouwd zijn. Ik zat aan de bar en hij kwam een babbeltje slaan. Wat hij vertelde weet ik niet meer, want ik speelde hard to get. Ik negeerde hem compleet en liep met opgeheven hoofd weg. Ik wist met mijn geluk geen blijf: de jongen met de rode zwemshort had zijn oog op mij laten vallen!

Daarna duurde het nog maanden voor we elkaar een tweede keer ontmoetten. Uiteindelijk zagen we elkaar opnieuw in een bar terug, maar dit keer in Valencia. Nu ik erover nadenk… wat gingen we toen veel uit in vergelijking met nu! LOL

Op 6 februari 2015 werden we officieel een koppel en kusten we voor al onze vrienden. Damian had me toen opnieuw benaderd en ik vond het tijd om al mijn verleidingstechnieken uit de kast te halen. Ik had het gevoel dat dit zo moest zijn en we bij elkaar hoorden.

TBWR: Hoe heeft Damian je ten huwelijk gevraagd?

Paula: Ik droomde als jong meisje niet van mijn bruiloft of van hoe mijn trouwjurk eruit zou zien. Nog minder droomde ik van een huwelijksaanzoek in Parijs of van een aanzoek bij een picknick met geruit tafelkleed terwijl we samen naar de zonsondergang keken. Voor mij kan een huwelijksaanzoek net zo goed thuis gebeuren, terwijl je je minst sexy pyjama draagt. Voetjes op de grond en lekker alledaags. En zo gebeurde het ook. Damian vroeg me thuis, in zijn pyjama om met hem te trouwen op een willekeurige dag: 9 oktober 2019.

Toen hij me de vraag stelde, was ik heel zenuwachtig. Verlegen zelfs. Er gebeurde iets met me dat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Het voelde alsof onze relatie een wending nam. In een oogwenk zaten we precies op een hoger niveau. Damian zou mijn echtgenoot worden en hoewel ik al langer wist dat hij de man van mijn leven was, versterkte het mijn gevoelens voor hem nog meer. Nu pas begrijp ik het wanneer ik mensen over de fasen in een relatie hoor spreken. Wij hadden samen een parcours afgelegd, zelfs een berg beklommen en van bovenaf zag het uitzicht er geweldig uit. Ik vind nog steeds dat ‘mijn man’ fantastisch klinkt.

TBWR: Waar vond de huwelijksceremonie plaats en waarom heb je voor deze feestlocatie gekozen?

Paula: We zijn voor de wet getrouwd aan de oevers van de Middellandse Zee in Javea, dicht bij Allicante. Cala Portichol, een pittoreske baai, is sinds mijn kindertijd een van mijn favoriete plekken. Ik breng er altijd de zomer door en de zee is altijd mijn toevluchtsoord geweest wanneer ik op zoek was naar rust. We hebben een vergunning aangevraagd om in de baai te mogen trouwen en na de ceremonie hebben we in het restaurant dat erover uitkijkt verder gevierd.

Het was voor mij prachtig om in mijn witte jurk aan de hand van mijn vader de baai te herontdekken met de mooiste huwelijkssetting die ik ooit gezien had. De tachtig belangrijkste mensen uit mijn leven zaten daar op me te wachten en dat maakte alles heel emotioneel. Ik voelde regendruppels op me vallen en het kon me niets schelen. Integendeel zelfs, ik beschouw het als een van de mooiste momenten van mijn leven. Mijn vader had altijd gezegd dat als ik met een Galliciër (Damian is afkomstig uit de regio Gallicië, in het noord-westen van Spanje n.v.d.r.) zou trouwen er regen op mijn bruiloft zou zijn en hij heeft gelijk gekregen. 😊

TBWR: Op welke manier heeft Covid-19 jullie huwelijk parten gespeeld?

Paula: Damian en ik zouden normaal gezien op 9 mei 2020 getrouwd zijn, maar de wereldwijde pandemie doorkruiste onze plannen. We zijn altijd positief gebleven en dachten ‘alles gebeurt met een reden’. We verplaatsen ons huwelijk naar 18 september 2020 in de veronderstelling dat alles dan opgelost zou zijn en niemand meer zou wakker liggen van Covid-19. Niets was minder waar! Uiteindelijk hebben we enkel de datum aangepast en ons hiervoor laten leiden door de agenda van onze huwelijksleveranciers. We wilden hen allemaal aan boord houden, omdat we ervan overtuigd waren dat we de beste leveranciers uit de sector gekozen hadden. Daarom zijn we op vrijdag getrouwd en in de voormiddag, wat niet gebruikelijk is in Spanje. Maar zoals ik al zei: alles gebeurt met een reden. Achteraf gezien was dit een van de beste beslissingen die we in de huwelijksplanning genomen hebben.

Ten eerste omdat ik een septembermeisje ben. Het is altijd mijn favoriete maand geweest. Het is de maand waarin ik jarig ben en de maand waarin voor mij de jaartelling begint. Iedereen maakt goede voornemens op 1 januari, maar ik doe dat op 1 september. Mijn huwelijk moest dus wel in september plaatsvinden.

Ten tweede begint dan het regenseizoen in Valencia en omstreken. Ik besef dat veel bruidjes dit een minpunt zouden vinden, maar voor ons is het tegendeel waar. Kun je je voorstellen hoe het zou zijn geweest om op een zaterdag onder een stralende zon te trouwen, omringd door strandgangers en zwemmers? Bovendien zouden we het erg warm gehad hebben. Nu regende het eindelijk, maar slechts een paar druppels. Precies wat we nodig hadden en nu wisten we tenminste dat niet alleen de gasten en wijzelf, maar ook de hemel tranen van geluk meehuilde.

TBWR: Welke verrassingen hadden jullie in petto voor jullie gasten?

Paula: Damian en ik wilden onze namen laten tatoeëren op onze bruiloft. We huurden dus een tattoo-artiest in en we dachten dat maximaal tien andere gasten ook een herinnering aan onze mooiste dag zouden willen hebben in de vorm van een tattoo. Groot was onze verbazing toen uiteindelijk veertig mensen getatoeëerd bleken. Heel leuk dat ze onze dag niet zullen vergeten, maar ik hoop dat niemand er achteraf spijt van gehad heeft.